Emre Yılmazoğlu

Emre Yılmazoğlu
Ben Emre Yılmazoğlu. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ne göre 70 küsur milyon tane 11 haneli sayıdan biriyim. Oysa ben o sayıdan çok daha fazlasıyım, devlet bilmez. Örneğin; devlet bilmez benim en sevdiğim rengi, çiçeği, içimden en sık söylediğim şiiri, yıldızlara baktığım akşamlar neler düşündüğümü… Devlet birçok şeyi bildiğini sanır ama aslında bu konuda çok yanılır. Devlet herkesin Talim ve Terbiye Kurulu onaylı kitaplarla yetinebileceğini, daha fazla prim kazanmak ve daha “yüksek” bir pozisyona sahip olmak uğruna bir azınlığın mal varlığını arttırmayı normal karşılayacağını, mutsuzluk kaynağı olarak telefonun internet paketinin bitmesi, beş yıldır arabayı yenileyememek, şu mahalleden kurtulup eli-yüzü düzgün bir sitede kiraya çıkamamak, bankada kredi notunu yükseltememek ya da bunlara benzeyen “sorun”lar tanımlayacağını düşünür. Sıkıştırılmış ve standartlaştırılmış koşullarda insan olmak işte bu kadar kolaydır. Çünkü yaşadığın sürece daha fazla şeye sahip olmalısındır. Sahip olduklarını korumak için de öldürmeyi öğrenmen…
Sistem bize her yerde ölümü gösterirken bunu normalleştirir ve der ki “Şehit olarak ölmek öylesine ölmekten daha iyidir.” Ama ben Şehit Emre Yılmazoğlu adlı bir vapur olmak istemiyorum. Bununla birlikte öldürmeyi öğrenmek de istemiyorum. Birileri bana bir şey öğretmek istiyorsa salça ve turşu yapmayı, mızıka çalmayı, kazak örmeyi öğretsin. Hepi topu bir yaşamım var ve ben katil olmak istemiyorum.
Ben Emre Yılmazoğlu. Şu ya da bu düşünceyle bir canlıyı öldürmeyi reddediyorum ve bunu tüm canlı kardeşlerime ilan ediyorum.