Askeri harcamalarda en büyük artış oranı yüzde 13 ile Avrupa’da görüldü. Ancak Avrupa devletleri silahlansa da bu silahları sınırlar arasında hızlı hareket ettiremiyorlar. Bu durum AB’nin güvenlik ve savunmasının komuta merkezini yine NATO’ya devrediyor.
Kısmen jeopolitik kaygılardan hareketle, zorunlu askerliğin Avrupa’da yeniden getirilip getirilmeyeceği konusundaki tartışma, esas olarak zorunlu askerlik hizmetinin gençler arasında yurttaşlık değerlerini besleyebileceği fikrine dayanmaktadır.
Rusya’nın 2014 yılında Kırım’ı ilhakı, birçok Avrupa hükümetini askerlik hizmetini yeniden düşünmeye sevk eden ilk şoktu.
Brüksel ve Münih’te gündeme getirilen “tehditlerin” başında, Rusya ordusunun geliştirdiği hipersonik roketler gelmekte.
Aslında bu yazı savaş karşıtı yazı değildir, Avrupa Birliği’nden yana bir yazıdır. Çünkü savaşa karşı olan bir söylemin pratik bir yararı yok. Avrupa’yı olgunlaştıran dersin bedeli ise dersin yararından pahallıdır.
Belçika medyası, Avrupa değerleri, insan hakları ve hukukun üstünlüğü konusunu dillerinden düşürmeyen AB liderlerinin, El Sisi’ye yönelik eleştirilerin gündemde olduğu bir dönemde Mısır’a gitmesini eleştirdi.
“PESCO-Sürekli Yapısal İşbirliği” (Permanent Strucktured Cooperation) üyesi ülkeler “savunma” bütçeleri ile silahlanma harcamalarını her yıl artırmakla yükümlüler.
AB ülkeleri ortak savunma politikasını tartışmaya devam ederken, Fransa ve Almanya buna hizmet edeceği iddiasıyla ortak hava muharebe sistemi ile ortak tank projesi geliştireceklerini duyurdu.
AB’nin 2021 ve 2027 yıllarını kapsıyan taslak bütçesinde 13 milyar Euro’nun özellikle de “katil robotlar” ve diğer otonom silahları da kapsayan silah ve askeri teknolojilerin araştırma ve geliştirmesine ayrılması planlanıyor.
Strasbourg’daki AP binasında milletvekillerine seslenen Merkel, “Eğer toplumumuzu korumak istiyorsak Avrupa kaderini kendi eline almalıdır” dedi.
