Türkiye ve Kürdistan’dan gelen birçok kişinin iltica sürecinde “vicdani ret”i bir gerekçe olarak kullanıp kullanamayacağını sorması üzerine, hem kendi politik sürgün deneyim hem de çalışma alanlarımdan doğru cevap olmaya çalışacağım.
Gerçek vicdani ret ile iltica sürecini manipüle etmek için kullanılan “sonradan icat” ret beyanları arasındaki farkları vurgulayarak, vicdani reddin Türkiye bağlamında militarist devlet aklına, zorunlu askerlik ideolojisine ve Kürdistan’daki çatışma rejimine yönelik etik ve politik bir itiraz olduğunu anlatmaya çalıştım.
Türkiye’de vicdani retin tanınmaması nedeniyle bireylerin “sivil ölüm”e varan cezalara maruz kaldığını, bu yüzden Avrupa ülkelerinin —özellikle Almanya, Fransa, Hollanda, İsviçre ve Belçika’nın— vicdani retçi başvurularını çoğu zaman siyasi görüş kategorisinde değerlendirdiğini belirtiyorum.
Sonuç olarak, vicdani ret Avrupa’da güçlü bir iltica gerekçesi olabilir; ancak bunun için kişinin gerçekten vicdani retçi olması, bunu tutarlı biçimde kanıtlayabilmesi ve Türkiye’de karşılaşacağı baskı ve yaptırımları ortaya koyması gerektiği açıklamaya çalışıyorum.
Kaynak: Ercan Jan Aktaş
**
Vicdani ret iltica sebebi olur mu? – Ercan Jan Aktaş
Son yıllarda sosyal medya ve çeşitli dayanışma ağları üzerinden bana ulaşan birçok kişi, bu etik duruşun iltica süreçlerinde nasıl bir karşılığı olduğunu merak ediyor; kimileri gerçekten retçi olduğu için bir yol arıyor, kimileri ise bu kavramla ilk kez tanışıyor. Ancak bir kısmının da “başka çare kalmadı” duygusuyla vicdani ret üzerinden bir çıkış aradığına tanık olmak, konunun ciddiyetini ve konuşulması gereken sınırları yeniden hatırlatıyor.
Bu yazıyı, hem bu arayışlara bir yanıt sunmak hem de vicdani retin siyasal, hukuki ve etik boyutlarını berraklaştırmak için kaleme alındım.(NuMedya24)
