“Uygulanmış yüzlerce farklı şiddetsiz taktik örneğinden haberdar olmak ve sürekli yeni eylem biçimlerinin ortaya çıktığını kavramak harekete geçmenin önündeki en büyük engelleri; umutsuzluğu, bilgisizliği ve korkuyu yenmemizi sağlar.”
Sivil itaatsizliği, adil olduğunu iddia eden bir yönetimin altında meydana gelen eşitsizlikler ve adaletsizlikler karşısında şiddet karşıtı ve hukuk dışı siyasi bir eylem olarak tanımlamak mümkündür.
Bireyin devletten daha önemli olduğunun, yaşanan adaletsizliklere karşı bireysel sorumluluklar almanın ve iktidarın kutsal olmadığının toplum olarak farkında olmalıyız.
Gaye Boralığlu ve Ümit Kıvanç. İki değerli yazar belli aralıklarla bir araya gelmiş ve bir kavram üzerine fikir alışverişinde bulunup tartışmış. Ortaya okuması çok zevkli bir kitap çıkmış. Haysiyet.
Thoreau ve Arendt arasındaki belki de en göze çarpan fark, ilki sivil itaatsizliği zorunlu biçimde ‘bireysel’ görürken, ikincisi, bunu tanımı gereği ‘toplumsal (kolektif)’ görür.
Düşünce Suçu(!?)na Karşı Girişim Sözcüsü müzisyen Şanar Yurdatapan, sosyal medya paylaşımları nedeniyle 2 yıl 6 ay hapis cezasına çarptırılan Gergerlioğlu ve 10 ay hapis cezasına çarptırılan Baysal’ın suç sayılan sözlerinin altına imzasını attı ve kendini savcıya ihbar etti.
Martin Luther King Günü, genellikle tüm insanlar için eşit haklar talep etmek için bir fırsat olarak kullanılır. Hedef, sosyal, etnik ya da dini kökenleri ne olursa olsun herkes için eşit haklar sağlamaktır.
1970’te hükümet, bölgedeki küçük bir askerî tatbikat alanını çevresindeki köy, çiftlik ve meraları da içine alacak şekilde genişletme kararı alır. Böylece, on yıl boyunca tüm Fransa’ya yayılacak muazzam bir köylü direnişi de başlamış olur.
Farklılıklarımıza rağmen bir araya gelebileceğimiz ortak tek nokta kaldı: Sivil itaatsizlik. Bu eylemin politik çekişmelere ve küçümsemelere kurban gitmesi, iktidarın tek umudu.
Çok daha fazla insan –ve daha farklı gruplardan gelen insanlar- şiddet içerdiğini düşündüğü girişimlerdense barışçıl girişimlere katılmaya eğilimli. Buradan çıkan sonuç şu: barışçıl yöntemler kullanmak salt ahlaki bir seçim değil, aynı zamanda bir hareket için stratejik bir gereklilik.
