“Dün başka bir sebeple ifade vermek üzere çağrıldığım Ula Jandarma Karakolu’nda hazır gelmişken yine yoklama kaçaklığı durumumla ilgili tebliğde bulundular. Başta korkutup sindirmeye çalışan komutan, kendimden emin tavrımdan sonra arkadaş olmaya çalıştı benimle.
Önce, “Bu gece buradasın, yarın da mevcutlu sevk işlemi yaparız,” dediler. “Ciddi misiniz siz? Buna yasal olarak hakkınız yok,” deyince, “İddiaya var mısın?” diye sordu komutan. “Yok canım, ne iddiaya gireceğim, avukatımı arıyorum, onunla konuşursunuz,” deyip telefonu elime alınca da “Bırak, bırak, şaka yapıyorum,” dedi. “Tebliğde bulunup göndermekten başka bir şey yapamıyorsunuz, yasal olarak zorla alıkoyma ya da birliğe mevcutlu sevk hakkınız yok. En çok idari para cezası kesildiğine dair bir evrak düzenleyebilirsiniz ancak idari para cezalarını da ödemek zorunda değiliz,” deyince de “Ne çok şey biliyorsun sen, herkes senin kadar bilse burada asker kalmaz,” diye kendi ağzıyla itiraf etti askeriyenin anlamsızlığını bir de üstüne ekledi, “En isteyerek geleni bile 10 gün sonra evime dönmek istiyorum demeye başlıyor burada,” diye. Tebliği hazırladı, ben de “Vicdani retçi olduğum gerekçesiyle şubeye teslim olmayacağımı ve uluslararası sözleşmeler gereği herhangi bir ceza ödemeyeceğimi beyan ederim” şerhini düşerek tebliği imzaladım.
Bunları neden anlatıyorum. İstemiyorsanız gitmek zorunda değilsiniz. Haklarınızı iyi bilin. Şubede gözünüzü korkutmaya çalışabilirler ama siz sinirlenmeden, kendinizden emin ve soğukkanlı bir biçimde yasal olarak buna hakları olmadığını izah ederseniz hiçbir şey yapamazlar. Hiçkimse zorunlu olarak ölme ve öldürme eğitimi almak, hayatının kıymetli günlerini hatta dakikalarını militarizm saçmalığına feda etmek zorunda değildir.
REDDET! DİREN! HAYIR DE!”
İnan Mayıs Aru
