“Darbe girişimi korkunç ve sarsıcı bir şiddet tablosunu gözler önüne sermiştir ve hukukdışı öldürmeler ve diğer insan hakları ihlallerinden sorumlu olanlar adalet önüne getirilmelidir. Cuma gününden bu yana gözaltı ve açığa almaların sayısının yüksekliği korkutucu”
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın Başdanışmanı Şeref Malkoç, “İçişleri Bakanımız bununla ilgili yasal düzenleme talep edecek, milletimizin ruhsatlı silah almasının önü açılacak” dedi.
Şunu diyorum; devlet ve iktidardaki çekirdek bir kadronun organize ettiği, gerçekleşeceğine samimiyetle inanan askerlerin provoke edilerek işe dahil edildiği; hatta cumhurbaşkanının güvenli bir yere gönderilerek olası ‘kazaların’ da hesaba katıldığı ‘kontrollü bir darbe’ olabilir mi?
Bu ülkenin artık sahici bir demokratik ufku olmalı. O ufuk, “darbeye karşı temel direnç”in “her biçimde anti-militarizm”le, “herkes için demokrasi”yle, “herkese hak ve özgürlükler” ile tesis edilmesidir; sürek avları, sürekli düşman ilanıyla, “linç, cihat” ve kafa kesmeye bile meyleden öfkeyle değil!
Bu süreçte biz vicdani retçilere düşen, bir yandan eline silah almayı ve zorunlu askerliği reddetmek, bir yandan da sıkıştırılmak istendiğimiz bu şiddet sarmalına ve militarist dayatmaya karşı direnmektir.
Türkiye bugüne kadar asker sorunu ile yüzleşmedi. 27 Mayıs’tı, 12 Mart’tı, 12 Eylül’dü, 28 Şubat’tı askeri darbelerin de, -ve faili meçhul cinayetlerin de- hesabı sorulmadı bugüne kadar.
İki dönemdir devlet başkanlığı koltuğunda oturan Nkurunziza’nın, ülke anayasasının iki dönemle sınırladığı bu göreve 26 Nisan’da partisi tarafından üçüncü kez aday gösterilmesi ülkeyi karıştırmıştı.
Darbeci general Godefroid Niyombareh bir “Kurtuluş Komitesi” belirlenmiş olduğunu söyledi ama destek seviyesi belli değil. Başkent Bujumbura’da cumhurbaşkanı karşıtı protesto düzenleyen binlerce kişinin darbeyi kutladığı bildirildi.
Ülkede yedi ay süren ve 28 kişinin ölümüne neden olan gösteriler üzerine 22 Mayıs 2014’te ordunun yönetime el koymasının ardından başbakan olan Orgeneral Çan-oça, daha önce de gazetecileri tehdit etmişti.
Kaç yıldır tartışılan bir konu vardır: Genelkurmay’ın her medeni ülkede olduğu gibi, Savunma Bakanlığı’na bağlanması. Bu bile yapılmış değil. Bunca yıldır şu sayıda darbe yapmış ya da müdahalede bulunmuş bir ordunun, bu şekilde oluşturduğu ideolojinin kaynaklarını kurutmak üzere bir şey yaptı mı bu hükümet?
