Katırların sırtına yükledikleriyle, kışın ortasında sınırın öte yanına gidenler; ekmekleri için, yaşamları için direniyorlardı. Bombalar, onları yaşamları için direnirken buldu.
Bundan tam iki yıl önce, Roboski’de yitti 34 can. Onların yitişiyle birlikte konuşmaz oldu diller, görmez oldu gözler, işitmeye cesaret edemedi bazı kulaklar. Devlet “kaçakçı” dedi, “hain” dedi, “onlar ceset avcısı” dedi. Katliamını örtmek, katledilenleri “suçlu” kılmak istedi.
Bizlerse en başından, 34 canı bombalarıyla katledenlerin kimler olduğunu çok iyi biliyorduk. Çocukların parçalanan bedenlerinin, katırların parçalanan bedenleriyle karışmasına sebep olan bombaları kullanan elleri yakından tanıyorduk. Ranya’da katledilen Solin bebeğin, bedeni havan topuyla paramparça edilen Ceylan’ın katiliydi, bundan tam iki yıl önce Seyithan’ı, Erkan’ı, Hamza’yı, Mahsun’u katleden… Aynı bombalardı onları öldüren, aynı “öldür” emriydi, aynı orduydu, aynı zihniyetti… İki yıldan bu yana aramızda dolaşan katiller “bulunamadı”, failler “yargılanamadı”. İki yıldır anneler evlatsız kaldı Roboski’de. Karalar büründü kadınlar, karalar bürüdü vicdanlar. Gözyaşları durmadı.
Ama iki yıldan beri susmayanlar var hala. “Unutursak kalbimiz kurusun” diye haykıranlar; Roboski’yi katledenleri, katledenlerin emirlerini, savaşlarını, bombalarını, öldürmeyi ve ölmeyi reddedenler var. Yağdırılan “öldür” emirlerine, parçası oldukları militarist mekanizmanın emirlerine itaat etmek zorunda bırakılan askerlerden olmayı reddenler, kendi iradeleriyle ölümü değil, yaşamı savunanlar var. Vicdanlarının sesine kulak verip askerliğe, ordulara, katliamlara, militarizme “hayır” diyenler var.
Bizler bir daha Roboskiler olmasın diye, 34 canımız bir daha yitmesin diye, vicdanlarımız susmasın diye reddetmeye devam ediyoruz. Ve “unutursak kalbimiz kurusun” diyen her kardeşimizi, annelerin bedenlerinin parçalarını topladığı Roboski’deki 34 canımız için; vicdani retlerini açıklamaya çağırıyoruz.
VİCDANİ RET DERNEĞİ
