M. ALİ CLAY YAŞAMINI YİTİRDİ
1967’de, Vietnam Savaşı’nın en kanlı döneminde Amerika’ya kafa tutan ve askere gitmek istemeyenlerden biri de boksör Mohammed Ali’ydi. Muayeneden geçen Ali, yemin etmeyi reddedip, Vietnam’a gitmek istemediğini şu sözlerle açıkladı: “Vietkonglular (Kuzey Vietnamlılar) bana hiçbir kötülük yapmadılar ki onlarla savaşayım. Bu benim değil, sizin savaşınız” diyerek tarihi sözünü söyledi.
İşte konuşmasının diğer kısmı:
“Louisville’de (doğduğu şehir) insanlar hala ‘pis zenci’ diye çağrılıp köpek muamelesi görüyorken ve en basit haklarından bile mahrumken benden üzerime bir üniforma geçirip 10.000 mil ötedeki bir ülkede bomba atıp kurşun sıkmamı nasıl beklerler? Hayır, 10.000 mil öteye gidip beyaz köle efendilerinin beyaz olmayan başka bir millet üzerine baskı kurmalarına, onları öldürmelerine, evlerini yakmalarına yardımcı olmayacağım. Gün böyle kötü işlerin sona ermesinin günüdür. Böyle bir tavır içinde bulunmanın bana milyonlarca dolara mal olacağını söylediler. Daha önce de söyledim ve yine söylüyorum: Benim halkımın gerçek düşmanı burada, Amerika’da. Kendi özgürlüğü, kendi adaleti ve eşitlik için savaşan o insanları köleleştirmede kullanılan bir maşa olmayacağım. Dinimi, halkımı ve kendimi küçük düşüremem. Eğer bu savaşın benim 22 milyonluk halkıma özgürlük getireceğini düşünseydim kendim gidip orduya katılırdım. Kendi inandığım değerler için direniyorum. Kaybedecek hiçbir şeyim yok. Beni hapse atacaklarmış, ne olmuş sanki? Zaten 400 yıldır hapisteyiz.”
Mohammed Ali ve MalkomX
Bu konuşmasından sonra Ali vatan haini ilan edilir, şampiyonluğu elinden alınır, lisansı iptal edilir, hiçbir eyalette maç yapmasına izin verilmez ve pasaportuna dahi el koyulur. Ayrıca 10 bin dolar para cezası ve beş yıl hapis cezasına da çarptırılır. ABD’de savaş karşıtı olmanın bedeli ağırdır…
Ama Ali diğer taraftan Vietnam Savaşına karşı çıkışı ile kendini bir anda yepyeni, bambaşka dünyaların içinde de bulur. Dünyanın her yerinden kendisine mektuplar ve telefonlar yağar. Ali o günlerde kendisini arayan insanlardan birini hiç unutmayacaktır. Bu Bertrand Russel’dır. Ali daha sonra ansiklopedi karıştırırken, konuştuğu adamın 20. yüzyılın en büyük filozofu, Edebiyat dalında Nobel Ödülü sahibi ve matematikçilerinden biri olduğunu tesadüf eseri öğrenecektir.
Temel Demirer
https://www.facebook.com/TemelDemirer/?fref=nf
**
M. Ali’nin radikal yankıları: Sadece özgür olmak istedim
04 Haziran 2016 09:42
Muhammed Ali’yi olduğu gibi anlayabilmemizi sağlayacak şey ardında bıraktığı yankılardır
Dave ZIRIN
Yankılar. Gümbürtüler değil yankılar. Şüphesiz, Muhammed Ali’nin ölümü insanlara onun Joe Frazier, George Foreman gibi isimlerle yaptığı epik boks maçlarını düşündürecek ya da ırkçılık ve savaş hakkındaki tarihi “gümbürtüleri” hatırlanacak. Ancak Muhammed Ali’yi olduğu gibi anlayabilmemizi sağlayacak şey ardında bıraktığı yankılardır: Dünya üzerinde yaşamış en önemli atlet. Onu politik kimliğinden sıyırıp kitlesel tüketime elverişli zararsız bir ikon haline çevirmeye dönük günümüz çabalarına karşı en iyi savunmamız bu yankılardır.
KİNG’DEN MANDELA’YA
1967 yılında Dr. Martin Luther King, Vietnam’daki savaşa karşı çıktığında ana akım medya ve ona “dış” politikaya bulaşmaması gerektiğini söyleyen danışmanları tarafından eleştirilmişti. Ancak Dr. King yolunu değiştirmedi ve yeni duruşuna meşruiyet kazandırmak için şu açıklamayı yaptı: “Muhammed Ali’nin ortaya koyduğu gibi, hepimiz -siyahlar, kahverengiler, yoksullar- aynı baskı sisteminin kurbanlarıyız.”
Nelson Mandela, Robben Adası’nda hapsedildiğinde, Muhammed Ali sayesinde duvarlar yokmuş gibi hissettiğini söyledi.
John Carlos ve Tommie Smith, Mexico City’deki madalya podyumunda yumruklarını havaya kaldırdığında taleplerinden biri “Muhammed Ali’ye şampiyonluk unvanını geri verin”di. Onlar Ali’yi “Siyah atlet devriminin savaşçı-azizi” olarak tanımlıyordu.
1965 yılında Alabama, Lowndes County’deki Şiddete Karşı Öğrenci Koordinasyon Komitesi gönüllüleri bağımsız bir siyasi parti kurduklarında ilk sembolleri kara bir panterdi. Orman kedisinin siyah siluetinin arkasında direkt şampiyondan alınmış bir slogan vardı: “Biz en iyisiyiz.”
Billie Jean King, sporda kadınlar için eşit haklar adına mücadele ederken, Muhammed Ali ona “Billie Jean King! Sen bir kraliçesin” diyecekti. Billie Jean King, bunun cesaretini artırdığını söylemişti.
Soru şu: Nasıl? Muhammed Ali, dünya çapında bu kadar güçlü bir radikal dalgalanmayı nasıl yaratabilmişti?
CÜRETİ TOPLUMSALLAŞTIRDI
Muhammed Ali, spor ve şiddete tapınan, aynı zamanda siyahları kriminalize ederken siyah atletleri idolleştiren bir kültürün içerisinde, “sağlam” durmanın ne demek olduğunu yeniden tanımladı ve cüreti yeniden toplumsallaştırdı. ‘Şampiyon’un sokaklardaki sözleri ve ringlerde yaptıkları arasında Sonny Liston’a karşı dikilen sadece onun cesareti değildi. Bedeli ne olursa olsun gerçeği konuşabilmekti. O, varlığıyla 50 yıl önce tehlikeli bir ders vermiş olan bir boksördü: “Gerçek erkekler” barış için savaşır ve “Gerçek kadınlar” seslerini yükselterek kavgaya katılır. Bryant Gumbel’in seneler önce söylediği gibi “Muhammed Ali korkmayı reddediyordu. Böylece, başkalarına da cesaret aşılıyordu.”
ULUSLARARASI DAYANIŞMA BİLDİRİSİ
“Neden benden, Lousville’de ‘Negro(Zenci)’ dedikleri insanlar köpek muamelesi görürken ve en basit insan haklarından mahrum bırakılırken, üzerime üniforma giyip, 10 bin mil ötedeki Vietnam’ın kahverengi insanlarına bomba ve mermi yağdırmamı istiyorlar? Hayır, evimden 10 bin mil ötede, beyaz köle sahiplerinin dünya hakimiyeti devam etsin diye bir başka yoksul ulusun katledilmesine, yakılmasına destek vermeyeceğim. Bu, böylesi kötülüklerin sona ermesi gereken gündür. Beni, böyle bir karar alırsam bunun milyonlarca dolara mal olacağı konusunda uyarıyorlar. Ancak bir kere söyledim ve tekrarlıyorum. İnsanlığın gerçek düşmanları buradadır. Adalet, özgürlük ve eşitlik için mücadele edenleri köleleştirmek isteyenlerin oyuncağı olarak dinime, halkıma ve kendime kara çalmayacağım. Eğer savaşın 22 milyon insanıma özgürlük ve eşitlik getireceğini bilsem beni askere almalarına gerek olmazdı. Yarın gider ve onlara katılırdım. Kendi inandıklarıma sahip çıkarak kaybedecek hiçbir şeyim yok. Hapse girerim, ne var yani? Biz 400 yıldır hapisteyiz.”
Kahretsin. Bu, yalnızca siyahların eşitlik mücadelesinin ortaya konulması değil, bu bir bildiri. Uluslararası dayanışmanın, baskı altındaki insanların kolektif bir direniş eyleminde bir araya gelişinin bildirisi. Ülke dışındaki savaşlarla, ülke içerisinde siyah, kahverengi ve yoksullara yönelik saldırıları birleştiren bir bildiri. Ve toplumumuzun sunduğu en yüce makamdan, “Şampiyon makamı”ndan söylenmiş sözler.
Lütfen şunu bilin ki bu sözler ona sadece ülkedeki sağcıların ve ana akım medyanın nefretini kazandırmadı. Aynı zamanda medya ve yurttaş hakları hareketinde, onu İslam Ulusu (ABD’de dönemin siyasi-dini hareketi) üyeliği ve Lyndon Johnson’ın savaşına muhalefeti sebebiyle sevmeyen liberallerin de hedefi haline getirdi.
Ancak ırkçılığın sona ermesini talep eden yükselişteki bir hareket ve genç savaş karşıtı mücadele için o, dönüştürücü bir figürdü. ’60’ların ortalarında savaş ve ırkçılık karşıtı hareketler birbirine paralel yollar üzerindeydi. Üstüne bir de ağır sıklet boks şampiyonu vardı. Ya da Şair Sonia Sanchez’in iç acıtan bir güzellikle söylediği gibi: “O dönemin duygusunu yeniden yaşamak zor. Tanınmış insanların askere alınmaya karşı çıktığının pek görülmediği yıllardı. Genç siyah kardeşleri orantısız rakamlarla ölüme gönderen bir savaştı ve güzel, komik, şairane bir adam ayağa kalkıp ‘Hayır’ dedi! O anı bir hayal edin! Ağır sıklet boks şampiyonu, büyülü bir adam, kavgasını ringin dışına çıkardı ve siyaset arenasına taşıdı. Dik durdu. Mesaj gönderilmişti.” Bugün hala Muhammed Ali’nin vermeye çalıştığı mesajın tamamını duymaya çalışıyoruz: Barış için savaşmanın gerekliliği üzerine bir mesaj.
Onun yaşadıklarına dair makaleler şimdi yazılacaktır ve yazılmalıdır: Malcolm X’le ayrı düşmeleri, ’70’lerdeki depolitizasyonu, sağlığı kötüleştikçe savaş yanlılarının onu payanda olarak kullanması… Ancak mirasının en önemli tarafı, 1960’larda korkmayı reddettiği anlardı. Yıllar sonra söylediği gibi, “Bazı insanlar benim kahraman olduğumu düşündü. Bazıları yanlış yaptığımı söyledi. Ama ben ne yaptıysam o anki bilincime göre yaptım. Bir lider olmaya çalışmıyordum, sadece özgür olmak istiyordum.” Kavga değil, yankılar. Hala insanlığın yeni jenerasyonu tarafından hissediliyorlar. Şampiyonun adının hepimizden uzun yaşayacağını ortaya koyuyorlar. Bill Russell’ın 1967’de söylediği gibi: “Muhammed Ali için değil geri kalanlarımız için endişeleniyorum.” Bu, şimdi her zamankinden daha doğru.
The Nation’dan çeviren Mithat Fabian SÖZMEN
http://www.evrensel.net/haber/281697/m-alinin-radikal-yankilari-sadece-ozgur-olmak-istedim
