VR-DER’den GBT protestosu ve 23 vicdani ret açıklaması

Bugün saat 14:00’te Kadıköy Boğa’da toplanan vicdani retçiler, savaş karşıtları ve antimilitaristler, son zamanlarda asker “kaçak”larına yönelik gerçekleşen GBT tehditlerine karşı bir yürüyüş gerçekleştirdi. Kadıköy Boğa’dan Mehmet Ayvalıtaş Meydanı’na, oradan da Kadıköy İskele Polis Merkezi önüne yürüyen vicdani retçiler, yol boyunca attıkları sloganlarla, pankartlarıyla, dövizleriyle savaş karşıtı bir duruş olan vicdani ret hakkını vurguladı.

“Reddet Diren Hayır De! Askere Gitme”, “Barış İçin Vicdani Ret”, “Askere Gitme, Kardeş Kanı Dökme” sloganlarıyla yürüyen Vicdani Ret Derneği üyeleri, Lise Anarşist Faaliyet, Anarşist Gençlik ve eyleme katılan tüm savaş karşıtları, yol boyunca atılan ajitasyonlarla, bu topraklarda yıllar boyu yaşanmakta olan savaşa dikkat çekerek, vicdani reddin bu noktadaki önemini vurguladı.

Yürüyüş sonrasında Kadıköy İskele Karakolu önüne gelen vicdani retçiler, karakolun önüne barikat kuran polise kadar ilerledi ve polis barikatı önünde bir basın açıklaması gerçekleştirdi. Basın metnini okuyan VR-DER Yönetim Kurulu Üyesi Gökhan Soysal açıklamada, “GBT uygulaması çeşitli nedenlerle askere gitmeyen birçok yoklama kaçağı veya bakayanın firari bir yaşantı içerisine girmesine, dolayısıyla kamusal hizmetlerden yararlanmasının engellenmesine, toplumsal yaşantısının, hak ve özgürlüklerinin kısıtlanmasına neden olmaktadır” dedi. Yapılan açıklama sonrasında, polis barikatlarının önünde, vicdani retçilere verilen GBT tutanakları, “Kaçak Değil Vicdani Retçiyiz” sloganlarıyla ateşe verildi.

Tutanaklarının yakılmasının ardından Karaköy İskelesi önüne yürüyen Vicdani Retçiler burada da kısa bir açıklama yaptı. Açıklamada konuşan VR-DER Eşbaşkanı Merve Arkun, derneğin bir yıllık faaliyetlerine değindi ve yapılacak tüm vicdani ret açıklamalarının Soma’da katledilen maden işçilerine, Gezi’de katledilenlere ve geçtiğimiz günlerde Okmeydanı’nda polis tarafından katledilen Uğur Kurt ve Ayhan Yılmaz’a ithaf edileceğini açıkladı.

Açıklamanın ardından 23 kişi vicdani reddini açıkladı. Vicdani ret açıklamalarının ardından, eylem sloganlarla sonlandırıldı.

  

Ben Uğur kaymaz 12 yaşında 13 kesin ile katledildim.

Ben Ceylan Önkol aletin attığı Havan topuyla katledilen bir çocuğum.

Ben Berkin Elvan 15 yaşında 16 kiloya düşen bedenim 269 gün boyunca direnebildi.

Ben Roboski de katledilenlerden biriyim. Katır sırtında taşındı cansız bedenim.

Xalepce de kimyasallarla öldürülen bir çocuğum ben. Oyunu da hayalleri gibi yarım kalan. Ben Özge Gündoğan eski sevgilim tarafından sokak ortasında herkesin gözü önünde silahla öldürüldüm.

Çağla’yım Demet’im katledilen trans bireylerden biriyim.

Ben Soma da bir işçiyim, öğrendim ki benim ölümün işinin fıtratında varmış.

Yaşam alanlarımı savunduğum için katil polis tarafından biber gazıyla katledilen Metin Lokumcu’yum ben.

Ben Sevag Şahin Ermeni Soykırımının yıldönümünde 24 Nisan da TSK benim üzerimden soykırımını devam ettirdi.

Ben Uğur Kurt bu devletin geleneği boyunca katlettiği milyonlarca Alevi’den biriyim.

Ben Merve Demir vicdani reddimi açıklıyorum. Çünkü ben bir kadınım, ben bir Kürdüm, ben devrimci bir anarşistim. Devletin adaletsizlik olduğunu, katil olduğunu, geleneğinin katliam olduğunu biliyorum. Bu yüzden bu militarist sistemin bir parçası olmayı reddediyorum.

Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim.

——————

Soma’da katledilen işçilere ithafen;
Merhaba ben Ozan Şahin,
Kapitalizm bir zümreyi zenginleştiren geri kalan herkesi ve her şeyi yoksullaştıran bir sistemdir. Böyle bir sistemin saç ayaklarından biri ordudur ve dünyadaki hiçbir ordu diğer ordularla savaşmak üzerine eğitilmez, bütün orduların amacı ezilenleri baskılamaktır. Yani var olan sistemin devamlılığını sağlamak ordunun asli görevidir.
Öyleki bizim coğrafyamızda;
1968 yılında Kozlu direnişinde Ereğli’den getirilen Deniz piyadeleri direnişi kırmak için saldrımıştır.
1969’da Alpagut işgali’nde, 73 gün ücretlerini alamayan işçilerin direnişi Ankara’dan getirilen Jandarma Birliğinin saldırması sonucunda bastırılmıştır.
1969 yılında Türk Demir Döküm işgali polis tarafınca bastırılamayınca, 4000 jandarma, 10 tank ve 15 zırhlı araçla fabrikayı kuşatan yine Ordudur.
1970 yılında Sungurlar Kazan Fabrikası’nda 700 işçinin direnişi polis tarafınca bastırılamayınca devreye yine jandarma girmiştir.
1980’de Amasya Suluova’da bulunan Yeni Çeltek’teki grev 12 Eylül 1980 darbesiyle bastırılmıştır.
Öyleki 1980 yılında Kenan Evren Tariş İşgalini kastederek, “biz dış düşmanlarla değil, iç düşmanlarla uğraşıyoruz” demiştir.
Kürdistan’da evlerde silah arama bahenesiyle giren asker köylüleri her arama sonrasında dövmüştür. Dayak yetmemiş, öldürmüştür; ölüm az gelmiş köyleri boşaltmış ve yakmıştır. Bu doğrultuda ordunun amacı kürt halkını denetim altında tutmak ve sürekli baskılayarak olabilecek bir kalkışmaya katılmamalarını sağlamaktır.
33 Kurşun’dan Roboski’ye Devletin askeri, devletin sınırında, devlete vergi vermeden geçen yoksul halkı katletmeyi kendine görev bilmiştir.
Kurdukları Jitem’le binlerce insanı katletmişlerdir.
Soma katliamının hemen ertesinde de asker yine asli görevini yapmış ve Soma’da devletin otoritesinin sarsılmaması için ilçede polisle beraber yoğun bir “güvenlik” oluşturmuştur.
Böyle bir sistemde askerliği kabul etmek salt ömründen bir ya da yarım yılını almaz. Aynı zamanda var olan sömürü sistemini kabul etmeni ve ezilene karşı ezenin tarafında olmanı gerektirir. Ben bir devrimci anarşist olarak; ezene karşı ezilenlerin mücadelesini savunuyorum ve kaçak değil vicdani retçiyim.
Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim!

Ozan Şahin

—

Ben Selin Derici. Anti militarist ve anarşist bir kadın olarak vicdani reddimi açıklıyorum. Çocukluğumdan başlayarak okulda ve her alanda militarizmin ve onun yarattığı adaletsizliklerin birçok biçimini deneyimledim. Bir (kız ) çocuğu olarak ailede, bir kadın olarak evde, sokakta ve yaşamımın her alanında erkek iktidarlar tarafından güçsüz ilan edilerek ötekileştirildim. Devlet ve onun kendi hakimiyetini arttırabilmek için var ettiği militer kültür aslında en çok kadını yok sayar. Çünkü kadın devlet nezdinde savaşa gidecek olanı yetiştirecek bir anne, toplumsal cinsiyet rollerinin devamlılığına sessiz ve sinik bir özne, uğruna savaşlar ve katliamlar yaratılacak ama yine de korunacak bir vatandır. Ancak kadın kendisine dayatılan tüm bu rollerin dışında, kendi varoluşu için mücadele eden ve direnendir. Kendi varlığını katliamlar üzerine kuran devlet için zorunlu askerlik vazgeçilmezdir. Devlet zorla askere aldığı erkekleri ölmeye ve öldürmeye ikna ederken, kadınları da bunun normalleştirilmesinde bir araç olarak kullanır. Oysa bu topraklarda savaşın bizzat öznesi olan kadınlar, Cumartesi Anneleri’yle, Barış Anneleri’yle devlete ve militarizme karşı mücadeleyi gösterdiler hepimize. Ben de bu yüzden yalnızca bir kadın olmamdan dolayı beni yok sayan militarizmi, savaşların devamlılığına beni araçlaştıran devleti, bu devletin yaratıcısı olduğu tüm savaşları reddediyorum. Vicdani reddimi açıklıyorum. Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim!

Selin Derici

Ben, Ece Uzun. Bu coğrafyada yaşayan herkes gibi militarizmin dayatmalarıyla büyüyen bir kadınım. Daha küçücükken abimi üniformalarıyla gördüğümde karşımdaydı militarizm. Bir annenin oğlunun önünde saygı duruşuna geçmesindeydi. Zeytin çekirdekleri bile asker gibi dizildiğinde, komutla yemeğe başlandığında sofradaydı militarizm. Asker kardeşi silah tutmalı, erkek gibi kız olmalı deyip çocukluğumuzu çaldığında oyuncak yapmıştı bizi militarizm. Biraz daha büyüdüğümde ise okuldaydı. Tek tip kıyafetlerde, saygı duruşlarında, bayrak törenlerindeydi. Kışla gibi yüksek telli duvarlarla çevriliydi etrafımız. Katliamların yücelikle özdeşleştirildiği, sınırları, duvarları yaratanlarındı militarizm. Küçük bir çocuk düğünde havaya açılan silah nedeniyle öldüğünde, her gün alenen insanlar katledildiğinde ise sokaktaydı militarizm. Militarizm, her geçen gün ölüm haberi almaktır. Çünkü militarizm öldürür. Ne düşündüğünün, kim olduğunun önemi yoktur. Emir komuta zincirinin bir parçası olan, sadece ölmek ve öldürmek için var olan bir ‘şey’sindir sadece. Anarşist bir liseli ve anti militarist bir kadın olarak; var olan tüm otoriteler karşı koyduğum gibi, militarizmin otoritesine de karşı koymak için vicdani reddimdir: Ölmeyi, öldürmeyi, bu emir komuta zinciri içinde yer almayı ister özne ister nesne konumunda bulunmayı reddediyorum.

Ece Uzun

Merhaba, ben Umut Çakmak. 16 yaşında anarşist bir Kürt genciyim. Bugün burada vicdani reddimi açıklıyorum çünkü ben eğitimin dayattığı militarizmi biliyorum. Çocukların oyun oynamaları gereken yaşlarda tek tip kıyafetlerle hizaya sokulduğu, katliamları anlatan marşların okunduğu, yüksek duvarlarla yaşamlarının çalındığı sistemi biliyorum. Biliyorum, Kürdistan’da devlet tarafından katledilen Ceylan Önkol’u, Uğur Kaymaz’ı. Ve daha nicelerini. Biliyorum, Roboski’de, Reyhanlı’da, Soma’da katliam yapan devleti, militarizmi. Biliyorum Okmeydanı’nda devletin polisinin Uğur Kurt’u katlettiğini. Çünkü devletler hep katleder. Yüce dediği askerlik sıfatını bizlere yapıştırmaya çalışır ve ‘’Öldür’’ der. Çünkü militarizm öldürür. Var olan devletin, militarizmin otoritesine karşı koymak için vicdani reddimdir.

Umut Çakmak

Merhaba ben Gülce Gümrükçü, Yaklaşık 10 senedir militarist eğitim sisteminde diğer yaşıtlarım gibi konumlandırıldım. Daha ilkokul çağında beyinlerimize enjekte edilen bu militarizm, artık benim de kabul etmediğim bir olaydır. Küçücük yaşlarda erkek arkadaşlarıma verilen silahlar, kadınların zayıf görülüp aşağılanması, kardeşini öldürmek için yapılan çağrılar, artık sonu gelmeyen bir döngüye girdi. İleride sevgilimin, kocamın veya ağabeyimin ölüm haberini veya kaç insanı öldürdüğünü, yaraladığını duymak istemiyorum, istemeyeceğim. Elinden bir şey gelmeyeceğini düşünen insanlar gibi bu olayın bir parçası olmayacağım. Zengin insanların bedelli askerlik ile kurtulma şansı varken, devlete para yatırmak istemeyenlerin, ya da bunu yapamayacak durumda olan arkadaşlarımın ölümle veya öldürmekle burun buruna gelmesini istemiyorum. Veyahut devletin “eğitim” adı altında yürürlüğe soktuğu üniversitelerin okunması karşılığında askerlik süresinin kısaltılması gibi kuralları vicdanen kesinlikle doğru bulmuyor, ve bu yüzden ret ediyorum.

 Gülce Gümrükçü

17 yaşında liseli bir kadınım. Hiyerarşinin her köşeye sindiği okullardan birinde öğrenciyim. Kendi içinde küçük devletler olan okullar, militarist düzenle bizleri esareti altına alıyor. Her sabah saygı durusuna geçip marş, ant okunurken, vatana kendimizi adadığımız söyletiliyor. Üst sınıflar alt sınıflarını eziyor, öğretmen öğrencilerini. İktidarların istediği bireylere dönüşmemiz için “eğitim” veriliyor. Yüksek milli duygularla her an savaşmaya, topraklar için kan dökmeye hazır potansiyel askerler yaratılmak isteniyor. Peki, bu topraklar kimin? Kimin ya da neyin varlığı için savaşıyoruz? Birbirimizin hayatlarını söndürerek ne gibi bir varlık yaşasın istiyoruz? Sınırlar çiziyoruz. Burası bize, burası da size. Sonra buradan bakıyorum, öbür tarafta hiçbir fark göremiyorum. Kardeşlerimizi katledelim diye elimize silahlar veriliyor. Birileri bizi yönetmeye devam etsin, koltukları soğumasın diye silahlar gittikçe artıyor. Ben bir kadın olarak askere gitmiyorum. Ama kardeşim, abim, arkadaşım da gitsin istemiyorum. Kimse için ölmeyelim, öldürmeyelim. Ben bir kadın olarak askere gitmiyorum. Ama hayatın her anında militarizmin getirilerine tanık oluyorum. Eril düzen, yüce kahramanlık anlayışı militarizmi evime, aileme kadar getiriyor. “Kadın kısmı, kız kısmı yapar bu işleri. ” tabuları üzerimize atılıyor. Sistem adımıza kararlar veriyor. Nasıl yaşamamız gerektiği söyleniyor. Bunların hepsini reddediyorum. Hiçbir millete ait değilim. Hiçbir kimlik için savaş vermiyorum. Kimse ağlasın istemiyorum. Berkin’i, Ceylan’ı, Dersim’i, Roboski’yi ve kaybolan milyonlarca canı düşünerek militarizmi reddediyorum. Otoriteye karşı koymak için vicdani reddimi açıklıyorum.

 Yaren Şimşek

Ben Şeyma Çopur.16 yaşında bir liseli ve bir kadın olarak vicdani reddimi açıklıyorum. Çünkü militarizm yalnızca kışlada erkeklerin değil; evde, okulda, sokakta hepimizin yaşamlarını katlediyor. Okulda her gün asker gibi sıraya diziliyor, hizaya gelmek istemeyince, otoriteye karşı çıktığımız için disiplin kurullarında terbiye ediliyoruz. Derslerde militarizmle eğitiliyoruz. Tarih derslerinde övündükleri tarihlerini anlatıyorlar: ”Militarizmin katlettiği yaşamların tarihini.’’ Coğrafya derslerinde insan kanıyla sulanmış sınırları, beden eğitiminde ”rahat, hazır ol!” komutlarıyla itaat etmeyi öğreniyoruz. Öğreniyoruz çünkü eğitim, militarizm; okul, kışla; öğrenci askerdir! Her ne koşulda olursa olsun, militarizm öldürür. Bu coğrafyada erkeksek askere gidiyor, devlet için kardeşlerimizi öldürüyor ve ölüyoruz; kadınsak militarizme asker yetiştiriyor, savaşlarda evlatlarımızı, sevdiklerimizi vatan sağ olsun diye toprağa veriyoruz. Ben evde, okulda, sokakta asker olmayı; militarizm, eğitilmeyi, devletin savaşlarında sevdiklerimi yitirmeyi, otoriteye boyun eğmeyi reddediyorum. Otoriteye, militarizme karşı koymak için vicdani reddimdir.

Ben Pelin Derici. Anarşist bir kadın olarak Devleti, onun devamlılığını sağlayan militarizmi ve bağlı bulunduğu bütün iktidar mekanizmalarını reddediyorum. Reddediyorum çünkü tüm iktidar mekanizmaları ‘erk’ektir ve cinsiyetçidir. Kadını yok sayar, taciz eder, tecavüz eder, öldürür. Yaşamlarımızı yok eder. Reddediyorum çünkü vatandır gördükleri kadını. Ve erkek kollarıyla korumak isterler vatanlarını. Kadını güçsüz görüp acizleştirirler ve korunmaya muhtaçmış gibi gösterirler. Ve tıpkı kadın gibi korunmaya muhtaç ilan ettikleri vatan uğruna çıkardıkları her savaşta, kadını tekrar tekrar katledip yine kadına tecavüz ederler. Reddediyorum çünkü Ethem’in, Berkin’in, Ali İsmail’in, Medeni’nin, Fadime Ana’nın ve katledilen birçok kardeşimizin öfkesi henüz dinmeden yeniden gördük devletin kendi varlığını bizim yaşamlarımızı çalmak üzerine kurduğunu. Uğur’u sokak ortasında sıktığı kurşunla, Ayhan’ı attığı biber gazıyla nasıl katlettiğini. Devlet ve militarizm yaşadığımız her an bizleri yok etmeye ve katletmeye devam ediyor yüzden anti militarist ve anarşist bir kadın olarak Devletin kendi varlığı için bana dayattığı militarizmi, onun savaşlarını ve katliamlarını reddediyorum. Vicdani reddimi açıklıyorum.

Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden biz militarizmi yok edelim!

Ben Serhat Budak. Örgütlü anarşist bir birey olarak devletin ve kapitalizmin yaşamı nasıl katlettiğini gördüm. Soma’da. Roboski’de, Reyhanlı’da, Lice’de, 1915’de, Dersim’de, Maraş’ta, Çorum’da, Sivas’ta, Koçgiri’de, Gazi’de, Beyazıt’ta, Halepçe’de katledilen hep biz olduk. Uğur katledildi. Ceylan, Şerzan, Berkin, Fadime ana katledildi. Ethem, Ali İsmail katledildi. Abdullah, Mehmet, Medeni, Ahmet, Hasan Ferit, Uğur, Ayhan katledildi. Her gün katledilen hep insanlık oldu. Askerlik devletin insanları ölmeye ve öldürmeye ikna ettiği bir dayatmadır. Ben de ne ölmeye ne de öldürmeye gelmeye geldim bu hayata. Bu yüzden devletin bana dayattığı silahı tutmayı onun için ölmeyi ve öldürmeyi reddediyorum. Vicdani ve total reddimi açıklıyorum.

Serhat Budak

Ben Şükran Kızıl. Vicdani reddimi açıklıyorum. Bu topraklarda yalnızca Kürt olmamdan dolayı, devletin uyguladığı yok etme politikalarına karşı direndim. Dilime, kültürüme, kimliğime yönelik devletin yürüttüğü inkâr ve imha politikasına karşı mücadele ettim. Dersim’de, Zilan’da, Roboski’de kardeşlerimi katleden; köyümü yakan, ailemi göçe zorlaya; milli tarih dersleriyle beni Türkleştirmeye çalışan devlete karşı kendi varoluşumu savundum. Yine bu topraklarda, yalnızca kadın olmamadan dolayı erkek egemenliğinin bir mağduru olmak zorunda bırakıldım. Beni birilerinin eşi, kardeşi, sevgilisi, annesi, namusu ilan etmek isteyenlere karşı, yalnızca bir ”kadın” olarak varlığımı sürdürdüm. Şimdi, bir kadın olarak beni kendi savaşlarının devamlılığında araçlaştıran devleti, ”erk” i kutsallaştırarak kadını yok sayan ataerkiyi, insanı tek tipleştirerek tahakküm altına alan militarizmi reddediyorum. İktidarların, ölmeyi ve öldürmeyi kutsallaştırmak, katliamlarını normalleştirmek için sürdürdüğü zorunlu askerliği bir kadın olarak reddediyorum. Anti militarist ve anarşist bir Kürt kadını olarak, her gün sokak ortasında kardeşlerimi katletmeye devam eden iktidarlara karşı vicdani reddimi açıklıyorum.

Şükran Kızıl

Mevcut ataerkil, kapitalist sistem kadınlara, çocuklara ve en nihayetinde erkeklere zulüm etmektedir. Devlet de bunu desteklemektedir. Kadının yaratıcı, paylaşımcı, şefkat dolu, vicdanlı varlığı hiçe sayılmakta; onlara uygulanan her türlü şiddet, gelenek göreneğe sığınılarak meşru kılınmaktadır. Bu şiddet bizzat devlet tarafından savaşta ve barışta bir silah olarak kullanılmaktadır. Sistemin parçası olan her bir birey için kadın, sadece çocuk doğurmalı ve bu çocukları gerektiğinde ölecek bir asker, bütün ömrünü bir fabrika, bir maden, bir atölye köşesinde harcayacak işçi ve en kötüsü bunların devamını sağlayacak bir anne olarak yetiştirmelidir.

Doğan çocuklar ise küçük yaşlarına rağmen zor şartlarda çalıştırılmakta, yine şiddetle terbiye edilmekte, olmadı dört duvar arasında tutsak edilmektedir. Tecavüz yine bir terbiye aracı olarak kullanılmakta ve onlara karşı uygulanan şiddet ise yine görmezden gelinmektedir. Çocuklar evlendirilerek dirençleri kırılmakta ve bu rezil sistemin devamı sağlanmaktadır.

Bu yüzden ben Fulya Aydın bu sistemin ve devletin dayattığı her türlü şiddete karşı çıkıyor ve vicdani reddimi ilan ediyorum.

Fulya Aydın

Bugün; katil devlet ve faal yandaşı militarizmi bir kez daha afişe etmek için buradayım. Kapitalist sistem ve işbirlikçisi devlet, vatan-millet sevgisiyle beynini yıkadıkları halkları bir avuç daha fazla toprak için savaşa sürüklüyor. Vatan kurtarma düşüncesiyle kendini teselli edenler, kardeş katilini meşrulaştırıp, devlet ve ordusunun durumdan nemalanmaya çalışmasına mahal veriyor. Ben ise başlı başına bu durumun kendisini kınıyor, askeri ve militer antlaşmaların hiçbirini kabul etmiyorum.

Bütün devletlerin katil ve katliamcı olduğunu biliyorum. Yaşadığım coğrafya sebebiyle başta Maraş, Sivas, Roboski ve Soma’da devletin yaptığı katliamları; katlettiği Ceylan’ı, Uğur’u, Berkin’i ve daha nicelerini unutmayı reddediyorum. İkiyüzlü T.C devletinin faşizmini, Kürdistan halkına saçtığı terörü lanetliyor ve kalekol yapımını reddediyorum.

Ben Mine Yılmazoğlu. Kapitalist sistem ve devlet adına; her koşulda silahlanmayı, ölmeyi ve öldürmeyi reddediyorum. Anarşist bir kadın olarak; erkeğin orduya, kadının da erkeğe köle olduğu bu ataerkil militarist anlayışı reddediyorum. Vicdanım, bu sistemin bir parçası olmayacağından vicdani reddimi açıklıyorum.

Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim.

Mine Yılmazoğlu

Vicdani Ret Beyanımdır

Ben Vahap Güler

Ben yaşadığımız bu topraklar üzerinde devletin, kapitalizm ve militarizm yoluyla her şeyi yerle bir ettiğini, bütün canı yaşamını tehdit ettiğine inanıyorum. Bu topraklar üzerinde T.C Devletinin yaptığı katliamlarda Ermeni, Rum, Kürt kardeşlerimin sorumluluğunu hissediyorum. Devletin yaptığı tüm katliamların karşısında durmam gerektiğini biliyorum. Ayrıca Militarizmin kışlaya sıkışıp kalmış bir şey değil, yaşamın bütününe yayılmış, bir algı olduğuna; öğrenci ile öğretmen, çocuk ebeveyn, karı koca, işçi patron, doğa insan kısacası tüm ezen ezilen ilişkilerinde belirginleştiğini dolayısıyla askerlik denen zulmün savaşta da, barışta da öldürmeye, katletmeye ve zorla çalıştırmaya yok, etmeye devam ettiğini biliyorum!

T.C. Devletinin Kürdistan’da uyguladığı sistematik saldırıyı, baba koca baskısından nefes alamayan çocuğu ve kadını Karadeniz’de iş makinasının önüne dikilmiş yaşlı teyzeyi ve son olarak Soma’da göz göre göre ölüme gönderilen, devlet tarafından katledilen işçilerin acısını ve öfkesini yüreğimde taşıyor ve militarizmin yarattığı bu katliamı reddediyor ve bir devrimci anarşist olarak vicdani reddimi açıklıyorum!

Askerlik savaştır, savaş katliamdır!

Leşkerî cengé, ceng komkujîyé

Merhaba, ben Alper Sapan. 19 yaşında bir anarşistim. Devletin adaletsizliğine, sömürüye ve zulme karşıyım. İnsanın insan öldürmesini, şiddeti ve devleti reddediyorum. Kimse için ölmeyecek, öldürmeyecek, kimsenin askeri olmayacağı. Savaşsız, ulussuz, sınırsız bir dünya için, özgürlük için vicdanımı dinliyor ve askerliği reddediyorum.

Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim.

Merhaba, benim adım Semi Dönmez. 18 yaşında anarşist bir liseliyim. Vicdani reddimi açıklıyorum. Çünkü okulda militarizmi gördüm, her gün aynı kıyafetleri giyip sıraya girdim. Faşist söylemler beynime sokulmaya çalışıldı ve katliamlar birer zafer olarak gösterildi. Bu devletin vatandaşı sayılmadığımdan askere gitmem zorunlu olmasa da otoriteye karşı koymak için vicdani reddimdir.

Ben Özay Evirgen. Emperyalistlerin kullandığı bir kukla olmayacağım. NATO üyesi bir ülkenin askeri olmak zorunda değiliz. Ben NATO karşıtıyım. NATO üyesi bir ülkenin ordusunda yer almayacağım. Kardeşkanı dökmeyeceğim. Masumlara mermi sıkmayacağım. Haksızlıklara karşı çıkacağım. Yanlıştan değil doğrudan yana olacağım. O yüzden NATO üyesi Türkiye’nin askeri olmayı ret ediyorum. ABD’nin müttefiki olan, zalim ülkelerle işbirliği yapan Türkiye’nin askeri olmayı ret ediyorum. Vicdani Ret hakkımı kullanıyorum ve ret ediyorum.

Özay Evirgen

TSK geçmişten günümüze birçok katliamı acımasızca gerçekleştirmiştir. Dersimden Zilan’a, Halepçe’den,  Roboskilere kadar.

Bugüne kadar durmak bilmeyen ve Halkların kanıyla sulanan bu savaş mekanizmasının ancak ret edildiğinde bu dinmek bilmeyen katliamlar zincirini kırabileceğimize inanıyorum.

Buradan bu militarizasyon sürecinin bir uzvu parçası haline gelenler, askere çocuklarını gönderenler veya üç kuruş çıkar için bu savaş mekanizmalarının parçası olan kişiler bir daha biradan sesleniyoruz bu yanlıştan dönün.

Burandan bir kez daha Haykırarak savaş oyunlarının içinde olmayacağımı bundan sonrada bu cinsiyetçi ırkçı militarist sistemin hiçbir koşulda askeri olmayacağımı tüm kamuoyuna deklere ediyorum.

Ufuk Sayaroğlu

Siz aklını toplama kamplarına kapatan, duygularını tehcire yollayan, onurunu kurşuna dizen, vicdanına kimyasal atanlar; Cinsiyetçiliğinizden, milliyetçiliğinizden, tek-tipçiliğinizden, uygun adım marşlarınızdan, emir ve itaat sevdanızdan olabildiğince uzak duruyorum. Benim rıza göstermediğim ölme ve öldürme refleksinizi reddediyorum.

Yalnızca özgür doğa’nın bir parçası olduğumu, hiç kimsenin üzerimde bir tahakküm kurmaya hakkının olmadığını söylüyor bu sebepten doğadaki her canlının yaşam hakkını ellerindeki silahların gücüyle gasp edenlerin ORDUsuna katılmayı reddediyorum. Emir- komuta zinciri içinde paslanmış vicdanlarınızı reddediyorum…

Sisteminizin ahlak anlayışına, erkek egemen fikirlerinize karşı öfkeliyim ve isyanım var
Bu ülkede; Cumartesi annelerinin 30 yıldır çocuklarının kemiklerini bulmaktan başka bir hayallerinin olmadığını tanığıyım. Anneleri bu akıl almaz durma iten tsk’ya ve onun silahlarındaki kirli parmak izine dokunmayı reddediyorum…
Otuz üç kurşunla öldürülen masum köylülere yeniden namlumu çevirmeyi, faili ‘’meçhul’’ cinayete gidenlerin toplu mezarları başında çapraz nöbet tutmayı, on iki yaşında on üç kurşunla hunharca katledilen Uğuz Kaymaz’ın cansız bedenine annesini yaklaştırmamayı, altı yaşındaki Ceylan Önkol’a atılan havan topundan nişan almayı, köy boşaltmayı, orman yakmayı, Roboski’de ölen kardeşlerimin ve katılarının cinayetine suç ortağı olmayı reddediyorum.

Mustafa kemal’in, ‘’vatan uğruna kurşun atan da, kurşun yiyen de şereflidir’’ diyenlerin; Umut kitapevini bombalayanlara  ‘’iyi çocuklardır’’ deyip arka çıkanların, Hrant Dink ve diğer cinayetlerde katilleri ve azmettiricileri koruyup kollayanların, Lice’de kalekol yapımına karşı çıkan halkın üstüne mermi yağdıranların, Gezi parkına Topçu kışlası dikmeye çalışanların onun bunun şunun hiç kimsenin ASKERİ olmayacağım reddediyorum…

Hiçbir zaman ezenden ve güçten yana olmadım, olmayacağım;
Hak, adalet ve özgürlükten yana tavır almayı ve bu minvalde vicdanıma vermiş olduğum sözü bir kez daha kendime tekrar ediyorum. Her durum ve koşulda vicdanımın ve yaşam hakkını korumaya yönelik etik değerlerimin dışına çıkmayacağım.

Ahenkten, müzikten ve danstan yanayım.

Kışlalarınızdan, cezaevlerinizden, eğitim kurumlarınızdan, parlamentonuzdan, hukuk anlayışınızdan, silahlarınızdan, tanklarınızdan, tüfeklerinizden korkmuyor ve varlık nedenlerine yalnızca gülüp geçiyorum…

Hiçbir kuşun, kurdun, böceğin umurumda olmadığı sınırlarınızı, mayınlı tarlalarınızı; bizi karşı köyden koruduğunu iddia eden bütün kurumlarınızı reddediyorum…

Bu arada; aslen bir Kürt halk ezgisi olan, sözlerini ve anlamını utanmadan talan ettiğiniz ‘yaylalar’ eşliğinde komşu kızını da zapt etmeyi REDDEDİYOR ve kamuoyuna VİCDANİ REDDİMİ deklare ediyorum.

Serhat Ayebe

——————

Nurullah Engin

——————

Berk Rona

——————

Piraye Gökçe

——————

İsmini vermek istemeyen trans bir erkek