2011 03 Mart-Nebiye Arı (Amargi’de, vicdani retçi Halil Savda’yla dayanışma etkinliğinde reddini açıkladı)
“Ben 22 yaşında bir ilahiyat öğrencisiyim.. Hayat boyu sorguladığım şeylerden birisi de; Laik bir düzende, kime hizmet ettiği belli olmayan bir orduda, sistem karşıtı erkeklerin askerlik yapması zorunluluğudur. Her daim dini şeylerden uzak duran ordunun, müslümanların dini duygularını kullanarak askerliği ‘peygamber ocağı’, askerde ölenleri de ‘şehid’ olarak nitelendirmesini sıkıntılı bir iç çelişki olarak görüyorum. Halkı kendisine düşman olarak gören bir orduda açıkçası kim ne için savaşıyor? anlayamıyorum. Kürtleri, müslümanları, sosyalistleri, alevileri, ermenileri kendisine düşman olarak gören bir sistemin, zorunlu askerlik dayatması ile erkeklerimizin kendi kimliklerine karşı savaşmalarını istemeleri de abesle iştigaldir.
Ben bir bayan olarak, ne babamın, kardeşlerimin ve ne de sevdiğim adamın askerlik adı altında ezilmesini ve sistemin savaşına ortak olmasını istemiyor, çocuklarımı bu uğurda asker doğrumayacağımı beyan ediyor ve vicdani red hakkının tanınmasını istiyorum..
Nuri Pakdil bir kitabında şöyle diyor :
‘Daima terazinin ibresi vicdandır.
Artık, vicdan dışında hiçbir şey namusluluğu açıklayamaz: kazanımlarımızı tartsak tartsak bu terazide tartabiliriz ancak.
Yeniden oluşturup yapılandırmak: eğer yoksa : vicdanımız. Önümüze konan bu gerçekdışılığın dışına çıkabilmek başka türlü mümkün mü?’
Her türk asker doğmuyor ve birinci vazifem bu ülkenin istikbalini! korumak uğruna ölmek değildir. Bu vatan için oğullar feda olmasın, varsın vatan sağ olmasın.. Vatan denilen şey, nasıl olur da halkının ölümüyle temellerini sağlamlaştırarak var olmaya devam edebilir ki zaten?
Milliyetçilik ve Militarizmden Allaha sığınır, barış-adalet-tevhid için vicdani reddimi açıklarım..
