Bedelli askerliğin tamamında, içeri girdiğim andan çıktığım ana kadar militarizme, erilliğe, cinsiyetçi konuşmalara maruz kaldım. Şiddeti teşvik ederek, özendirerek, erkekliğin savaşmakla ve vatanı korumakla kazanılacağını söyleyip durdular.
Militarizm, devlet-bayrak-din vb. kutsalların yaşamdan önemli sayılmasını gerektirir. Bu kutsallar yüceltilirken, çocukların gelişme haklarının hiçbir önemi kalmaz. Okul yerine karakol kışla yapılması, Yedigöller yerine Çanakkale ziyaretleri, müzik dersi yerine marş konulur.
‘Sahi Nedir Faşizm?” çizgi romanı açıkçası pek bir güzel. Faşizmi her şeyden önce bir siyasal ideoloji olarak kabul etmekte fayda var. Berggren, faşizmi 4 temel unsur üzerine kuruyor.
İnsanın doğayla, inançla ve içinde yaşadığı toplulukla kurduğu ilişki biçiminde şiddet, ilk akla geldiği gibi vahşet ve iktidarla değil, dayanışmanın ve gösterinin bir yolu olarak özetlenebilir. Peki şiddetin günümüz toplumundaki karşılığı nedir?
UCM eski Savcısı Del Ponte, Türkiye’nin Kuzey ve Doğu Suriye’de Kürtlere karşı savaş suçu işlediğine dikkati çekerek, BMGK’nin yargılama için onay vermesi gerektiğini söyledi.
Bir varmış, bir yokmuş. Çocuklara militarizmi sevdirmek için çalışan şirketler, pazarlamacılar, siyasetçiler çokmuş. Çok ama çok çokmuş! Çünkü militarizmin sevilecek bir yanı yokmuş.
ordunun amaç ve hedefinin savaş olduğu açık olsa da, militarizmin amacının orduyu savaşa sokmak değil, savaşı yönetim üzerindeki hakkını meşrulaştıracak bir araç olarak kullanmak olduğu söylenmelidir.
Avrupa düşünce ve siyaset hayatının ünlü bir ismi Türkiye’nin durumunu ima ederek şunu sordu: “NATO’nun güney kanadı mevcut değil. NATO için güneyde bir gelecek var mıdır?” Tersinden de sorabiliriz: Bugünkü Türkiye için NATO’da bir gelecek kalmış mıdır? Varsa bu geleceğin tarifi şimdiden yapılabilir mi?
Türkiye’de çok uzun süre orduda söylenen ‘Komşu kızını zapt eyle’ mantığıyla yaşananların çok benzer olduğunu gördüm. Çok farklı coğrafyalarda militarizmin erilliğinin kendini çok fazla gösterdiğini, Türkiye’ye de bu sebeple anlatmam gerektiğini düşündüm.
Dikkat edilirse, Türkiye’de hiçbir yetkili ağızdan “çıkış stratejisine” dair bir cümle duyulmuyor. Tersine Türkiye öncelikle Afrin, Azez ve el Bab’a giderek daha çok yerleşiyor, egemenliğini, kendi devlet otoritesini kuruyor.
