Şiddet içermeyen bir iktidar düşünülemez, devlet de farklı iktidarlı ilişkilerin bir araya gelmesiyle oluşmuş bir kurumdur. Bu sebeple devlet şiddetin örgütlenmiş ve kurumsallaşmış halidir. Bunu Kürdistan’da sokakta oyun oynarken panzerle ezilerek öldürülen çocuklarda, bunu askerde Kürtçe şarkı söylediği için komutanından dayak yiyip komaya sokulan Kürt gencinde, bunu çocuklara oyuncak götürürken Suruç’ta öldürülen 33 düş yolcusunda, bunu kilometrelerce yol yürüyüp hayatını idame ettirmeye çalışırken bombalanarak öldürülen Roboskili ailelerde, bunu özgürlük için mücadele verirken sokak ortasında infaz edilen Hrant’ta, Ali İsmail’de, Ethem’de, Berkin’de, Hasan Ferit’te ve sayamayacağımız kadar, devletin otoritesi ve zulmüyle ezilen ve yok olan yaşamlarda görebiliriz.
Ben de önce insan, daha sonra da bir Kürt genci olarak devletin, şiddetini meşrulaştırdığı, bizlerin iradesini yok saydığı, bizleri sürekli kontrol altında tutup yalnızlaştırmaya ve bencilleştirmeye çalıştığı, bizleri bizlere öldürttüğü yasalarına, otoritesine ve onun varlığının devamını sağlayan hiçbir kurumuna ve zerresine itaat etmeyeceğim.
Devletin varlığını oluşturan, temel dayanağından biri olan ve şiddeti süreklileştiren askerlik kurumunun hiçbir kademesinde yer almayacağım. Bu vicdani reddimdir.
