Ben Selin Derici. Anti militarist ve anarşist bir kadın olarak vicdani reddimi açıklıyorum. Çocukluğumdan başlayarak okulda ve her alanda militarizmin ve onun yarattığı adaletsizliklerin birçok biçimini deneyimledim. Bir (kız ) çocuğu olarak ailede, bir kadın olarak evde, sokakta ve yaşamımın her alanında erkek iktidarlar tarafından güçsüz ilan edilerek ötekileştirildim. Devlet ve onun kendi hakimiyetini arttırabilmek için var ettiği militer kültür aslında en çok kadını yok sayar. Çünkü kadın devlet nezdinde savaşa gidecek olanı yetiştirecek bir anne, toplumsal cinsiyet rollerinin devamlılığına sessiz ve sinik bir özne, uğruna savaşlar ve katliamlar yaratılacak ama yine de korunacak bir vatandır. Ancak kadın kendisine dayatılan tüm bu rollerin dışında, kendi varoluşu için mücadele eden ve direnendir. Kendi varlığını katliamlar üzerine kuran devlet için zorunlu askerlik vazgeçilmezdir. Devlet zorla askere aldığı erkekleri ölmeye ve öldürmeye ikna ederken, kadınları da bunun normalleştirilmesinde bir araç olarak kullanır. Oysa bu topraklarda savaşın bizzat öznesi olan kadınlar, Cumartesi Anneleri’yle, Barış Anneleri’yle devlete ve militarizme karşı mücadeleyi gösterdiler hepimize. Ben de bu yüzden yalnızca bir kadın olmamdan dolayı beni yok sayan militarizmi, savaşların devamlılığına beni araçlaştıran devleti, bu devletin yaratıcısı olduğu tüm savaşları reddediyorum. Vicdani reddimi açıklıyorum. Militarizm yaşamlarımızı yok etmeden, biz militarizmi yok edelim!
Selin Derici
