Shakespeare’in vurgusu, bize basit ya da rahatlatıcı hümanist ahlâki yanıtlar vermek değil, aksine bizi kendi şiddet tarihimizle yüzleştirmektir. Hamlet bizi pek çok konuda uyarır ama bunlar arasında belki de en dikkat çekeni şudur: Adaleti yalnızca başkalarından öç almak olarak anlamak, tamamen mahvolmamız manasına gelir.

Eğer gerçek kötülüğün kaynaklandığı asıl sebepleri ve prensipleri incelemeye çalışırsak, hiçbir şey bulamayız. Bulduğumuz şey vasatlık, ileriyi hesaba katmayan bir takım pragmatik kaygılar ve gayet anlaşılabilir niyetler olur.

Güney Koreli yazar ve kültür kuramcısı Byung-Chul Han, “Şiddetin Topolojisi” kitabında Hegel’den alıntıyla, “insanlar devletin şiddet sayesinde ayakta kaldığını düşünür, oysa asıl harç herkesin paylaştığı temel düzen duygusudur” diyor.

Şiddet kısa vadede “başarılı” olsa bile uzun vadede genelde intikam ve karşı-şiddete yol açar ve böylelikle yüzyıllardır süren ‘şiddet sarmalını’ idame ettirir.