vicdani reddimdir.
-devlet dersinde öldürülen çocuklara-
ölmeden önce çocuklarına çakmaktaşından oyulmuş kesici bir alet ya da topraktan yapılmış birkaç çanak çömlek bırakan anne-baba’nın ölümünün üzerinden bin yıllar geçti.
nehrin kenarından geçerken hamile kalacağına inanan kadının sanrısından napalm bombalarına,
taş devrinden ay savaşlarına, rezalet görkeminden hiçbir şey yitirmeden sürüp gidiyor.
İnsanlar çok şey öğrendi:
kadını ve coğrafyayı öğrenme biçimi olarak savaşı ve mülkiyeti, bedene ve toprağa karıştırmayı başardığı! için yüksek gerilimi ve endüstriyi, nergis çiçeklerinden zehir devşiren bilimi, değerli ailelerini ve hazinelerini korumak için hukuku ve daha nice şeyleri.
kanımca, uygarlık bir tek sevmeyi ve barışı öğrenemedi.
adım abraham, nam-ı diğer ibrahim halil tosun.
bugün uzun zamandır de facto yaşadığım, ancak bir şekilde hep ertelediğim ötelediğim gayri resmi durumu, resmi hale getirmek istiyorum. yaklaşık otuz yıldır devletin milliyetçi, eril ve her türlü otoriter propagandalarına maruz kalan bir anarşistim. anti-kolonyalist ve retçiyim.
bu ülkede savaş suçları işlendi ve işlenmeye devam ediyor.
1915’ten Hrant’ın vurulduğu yere,
Dersim’den Maraş’a,
Roboski’den Pozantı’ya,
devlet katil ve tecavüzcüdür. elbette askere gitmeyeceğim. devletin askerlik hizmeti karşılığında dayatacağı hiçbir sivil hizmeti de kabul etmiyorum. ayrıca başıma gelebilecek gözaltı, tutuklanma ya da yargılanma gibi durumlarda herhangi bir hukuki savunma yapmayacağımı ve duruşmalarda avukat bulundurmayacağımı buradan açıkça ifade ediyorum.
askere gitme, kardeş kanı dökme!
abraham yeremya.
