Onlar Kobane’li kardeşlerine park yapmak için yola çıktılar. Ve fidan dikeceklerdi yeniden ağaçlarla yaşam, can bulsun diye. Ellerinde sadece oyuncakları vardı. Saf ve temiz düşlerinde umudun rengi ufuk çizgisinde beyaz güvercinin barış çığlığıydı.
Bu çığlığa sağır kulaklardı, savaş çığırtkanlığı yapanlar.
Oysa savaşlar da sınırlar gibi, ölüm, zulüm, acı ve parçalanmış hayatlar getiriyor bütün coğrafyalara.
İşte bu yüzden dünyanın hiçbir yerinde, hiçbir anne ve babanın kirli ve haksız bir savaşa doğuracak ve ölüme kurban verecek tek bir evladı bile yoktur, olmamalıdır.
Savaş karşıtı bir kadın olarak, savaşa hayır diyorum.
Halkların ve dillerin eşitliği, renklerin kardeşliği, kadına şiddete hayır demek için, çocukların ölmemesi için, hiçbir bireyin eline silah alarak bir başkasını öldürmemesi için…
Kısacası insanın insanca tüm özlük hakları için şiddetin her türlüsünü red ediyor ve bu anlamda duyduğum rahatsızlık karşısında vicdanen reddimi beyan ediyorum.
Aysel Gülcan Çoğan
