İddialara göre Türkiye’nin savaş politikalarındaki ısrarın nedeni savunma sanayisinde havuz sisteminin oluşturulmuş olması. Erdoğan’ın yıllık 9 milyar dolar cirodan söz etmesi ise bu iddiaları doğrular nitelikte
Yeni burjuva şimdi devlet imkânları kullanılarak geliştirilen savunma sanayi ürünlerini, hiç vergi ödemeden, hatta çalışan maaşlarını bile vergi mükelleflerine ödetip, ortaya çıkan mamulleri yine devlete satarak daha da zenginleşmenin yolunu bulmuş durumda.
Kasım ayında Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, yerli yapım beşinci nesil TF-X savaş uçaklarının önümüzdeki beş yıl içinde hazır olacağını belirtti..
Askeri sanayi, tepede kamuoyunun yakından tanıdığı büyük şirketlerden başlayarak, aşağıya yayılan kârlı bir alan olarak genişliyor.
Aslında bu yazı savaş karşıtı yazı değildir, Avrupa Birliği’nden yana bir yazıdır. Çünkü savaşa karşı olan bir söylemin pratik bir yararı yok. Avrupa’yı olgunlaştıran dersin bedeli ise dersin yararından pahallıdır.
Olağanlaşmış ve genelleşmiş bir sürekli savaş hali Afganistan, Irak, Suriye, Yemen, Libya, Lübnan, Somali ve başka coğrafyaları paramparça etmiş ve yakın zamanda duracağa da benzemiyor.
İsrail’den Myanmar’a, Pakistan’dan Cezayir’e, Yemen’den Türkiye’ye, İran’dan Endonezya’ya, Mısır’dan Tayland’a onlarca ülkede askeri şirketler ekonominin militarizasyonuna hizmet etmektedirler.
Libya Ulusal Ordusunun Mısrata yönündeki ilerleyişinin Trablus savunmasını da zayıflatacağı öngörülüyor, zira Trablus’u savunan güçlerin büyük kısmı da Mısrata’dan oraya gitmişti.
Diğerlerine benzemeyen yaygınlaşmış ve yoğunlaşmış bir dünya savaşının kapısını aralayıp içeriye doğru yol aldığımız gerçekliği ile karşı karşıyayız.
Gitmek, verili sistem tarafından ötekileştirilen bütün mücadele konularını özgürlükçü bir perspektifle sahiplenme, kendi ben’ini gerçekleştirmenin bir yolu olarak kurgulanmış.
