Türkiye’nin İdlib’de görülmemiş bir hazırlığın içine girdiğine şahit olduk. 100’ün üzerinde askeri araç sevkiyatları günlerce devam etti, ama bu sevkiyatlar öncekilerden farklıydı.
Bir grup siyasetçi, sanatçı, aydın, gazeteci ve yazar ‘Suriye’den elinizi çekin, askerler evlerine dönsün’ başlığını taşıyan çağrı metni yayınladı.
Türkiye, Suriye ve müttefiklerini İdlib’de oyalarsa ABD’nin Fırat’ın doğusundaki askeri varlığına sıra gelmeyecek. O yüzden Amerikalılar İdlib ateşinin olabildiğince harlanmasını umuyor. Türkiye bunu yapacaksa ne âla!
Brezilyalı siyaset bilimci Paulo Sergio Pinheiro başkanlığındaki araştırma komisyonu tarafından hazırlanan rapor Eylül 2011’den Ekim 2019’a kadar olan dönemi kapsıyor. Raporda çocukların acı ve yokluk içinde büyüdükleri belirtiliyor.
Türkiye’nin Suriye’nin kuzeydoğusuna yönelik başlattığı harekata karşı imza kampanyası başlatan düşünürler Noam Chomsky, Michael Löwy ve Janet Biehl bölgedeki özgürlükçü ve demokratik ortamın tehdit altında olduğuna vurgu yaptı.
Paramiliter güçlerin Kuzeydoğu Suriye’de işlediği suçlardan Türkiye’nin sorumlu olduğunu belirten İHD Eş Genel Başkanı Öztürk Türkdoğan, Türkiye’nin operasyon için dayandığı anlaşmaların da geçersiz olduğunu söyledi.
Uluslararası Af Örgütü, son raporunda Türkiye’yi, askeri harekatı öncesi yüzlerce Suriyeli mülteciyi “kandırarak ya da zorla” Suriye’deki ‘savaş bölgesine’ göndermekle suçladı.
Dikkat edilirse, Türkiye’de hiçbir yetkili ağızdan “çıkış stratejisine” dair bir cümle duyulmuyor. Tersine Türkiye öncelikle Afrin, Azez ve el Bab’a giderek daha çok yerleşiyor, egemenliğini, kendi devlet otoritesini kuruyor.
ABD Savunma Bakanlığı Sözcüsü Carla Gleason, Türkiye’nin ABD ile koordine içinde bulunmadan Fırat’ın doğusuna yapacağı bir müdahalenin ABD için “çok ciddi endişe” demek olacağını kaydetti.
Bu yazıda, Suriye’deki savaşın pek göze çarpmayan dolaylı gelişmelerine, bir ara dönem bilançosu olarak, bölgenin önde gelen ülkeleri bazında ve kısa özet halinde yer vermek niyetindeyim.
